Aglianico: szczep lokalny uprawiany głównie na południu Włoch w regionie Kampanii i Basilicata. Najczęściej spotykane to Aglianico del Vulture, Maurasi i Falerno del Massico. Zazwyczaj produkowane wina są świeże i łagodne.

Aghiorghitiko (St. George): Jeden z najważniejszych greckich szczepów o śliwkowych, soczystych owocach. Produkuje się z niego luksusowe, skoncentrowane, muskularne, miękkie  wina czerwone. Przez Greków szczep ten porównywany jest do Cabernet Sauvignon, gdyż daje wino o podobnym porzeczkowym posmaku, którego struktura umożliwia dość długie starzenie. Z odmiany tej produkuje się również dosyć dobre wina różowe.

Baga: Powszechnie  uprawiany szczep w Portugalii, o charakterystycznej grubej skórce. Zawiera dużą ilość twardej, ostrej taniny, dlatego też porównywany jest czasem do piemonckiego Nebbiolo. Najlepsze wina pochodzą z regionu Bairrada (środkowa Portugalia) o żyznej, gliniastej glebie, sprzyjającej długowieczności win. Odmiana daje złożone wina o wyrazistym charakterze, mające długą końcówkę i owocowy rdzeń. Na ogół są bardzo twarde, dlatego czasami zmiękcza się je szczepem Tinta Pinheira.

Barbera: Popularna, szeroko uprawiana włoska  odmiana, jedna z najlepszych w Piemoncie, gdzie występuje pod nazwami Barbera d’Alba, Barbera d’Asti oraz Barbera del Monferrato. Daje ciemne, ostre wina dość mało garbnikowe, o wysokiej naturalnej kwasowości oraz dominującym aromacie wiśni i czereśni. Odmiana ta pojawia się sporadycznie także na odległych kontynentach – w Australii i w Ameryce Północnej (w Kalifornii).

Blaufränkisch: Austryjacka odmiana, uprawiana również na Węgrzech (Kékfrankos) oraz w Niemczech (Lemberger). Najlepsze wina pochodzą znad jeziora Neusiedlersee i z Burgelandii w Austri oraz z Wirtembergii w Niemczech. Ze szczepu tego produkuje się na ogół dosyć lekkie, niezbyt kwasowe, codzienne wina o aromacie przypominającym wiśnie i truskawki.

Brunello: Winorośl zwana także Sangiovese o małych jagodach, bardzo popularna we Włoszech, szczególnie w środkowej części – Toskanii, Umbrii I Marche. Najbardziej znane i najlepsze wina z tej odmiany produkuje się w Montalcino (Toskania), który to region charakteryzuje się suchym, ciepłym klimatem oraz skalistymi, mało żyznymi glebami. Daje długowieczne, bardzo skoncentrowane, muskularne, gęste i wytworne wino.

Cabernet Franc: Zwany także Bouchet oraz Grosse Vidure. Pomniejszy z dwóch rodzajów Cabernet. Szczep pochodzący z Bordeaux, często uprawiany również w dolinie Loary (gdzie daje Chinon, Saumur, itd.), sporadyczne spotykany na innych kontynentach – Australii, Ameryce i południowej Afryce. Daje bogate, słodkie wino, o zapachu malin i czerwonych porzeczek. Odmiana ta trafia na ogół do mieszanek win wieloszczepowych, gdyż charakteryzuje się wysoką kwasowością, co stanowi swoisty kręgosłup w winach, do których jest dodawana.

Cabernet Sauvignon: Zwany również Petite Vidure. Szlachetny szczep wysokiej klasy o małych jagodach charakteryzujących się grubą skórką i bogatym kolorem. Odmiana pochodzi z francuskiego regionu Bordeaux. Obecnie spotykana jest niemal na całym świecie. Jednakże jako szczep późno dojrzewający, bardziej nadaje się do uprawy w cieplejszym klimacie. Szczególnie udane wina pochodzą najczęściej z Hiszpanii, Włoch, Argentyny, Chile, Kaliforni, południowej Afryki i Australii. W klimacie chłodniejszym często miesza się je na przykład z  Merlot, aby złagodzić ich surowość. Smak i aromat wina zależy od miejsca, z którego pochodzi, najczęściej jednak zachowuje owocowe nuty (śliwka, wiśnia, czarna porzeczka), a także aromat mięty i drewna cedrowego.

Cannonau: Wersja Garnacha (Grenache) z Sardynii, stanowiąca 20% miejscowej produkcji. Wysoko położona wschodnia cześć wyspy, charakteryzująca się czerwoną glinką i granitową glebą uważana jest za najlepszy region do uprawy tej winorośli. Daje mineralne, taniczne świeże wino nadające się do długiego starzenia.

Carignan: Trudnodojrzewający francuski szczep, zwany również Carignano, Cariñena, Mazuelo. Spotykany także w USA oraz w Hiszpanii (dopuszczony jest do produkcji win rioja). Dawniej była to bardzo popularna odmiana, jednak obecnie nieco mniej powszechna. Używana głównie jako składnik mieszanek, szczególnie w Langwedocji – Roussillon oraz Penedes i Priorato (Hiszpania). Najlepsze, dobrze zbudowane, rustykalne wina czerwone uzyskiwane są  z niskich plonów ze starych winnic (Gauby oraz Vacquer w Roussillon).

Carmènere: Stara, trudno dojrzewająca  winorośl z Bordeaux. Obecnie szeroko rozpowszechniona w Chile, gdzie często bywa mylona z Merlot. Ma jednak odmienny smak, odznacza się niższą kwasowością, głębszą barwą oraz mniejsza zawartością taniny. Daje wina o nutach zapachowych wiśni, czarnej porzeczki i śliwki. Nie w pełni dojrzałe zachowuje delikatny aromat przypraw korzennych, pieprzu i sosu sojowego.

Cinsault: bardzo popularna odmiana występująca najczęściej na południu Francji. Kupażowana z Grenache i Carignan w celu wygładzenia wina i dodania bukietu.

Corvina: ta odmiana uprawiana jest w regionie Veneto i jest podstawą win Valpolicella oraz Bardolino. Charakteryzuje się dużą świeżością, niskim poziomem tanin i jest bardzo aromatyczna – jednym słowem finezyjna. Niestety brak jej zdecydowanej wyrazistości, dlatego też używa się jej do kupażu z odmianą Rondinella, która nadaje odpowiedniej barwy, konsystencji oraz taniny oraz z łagodną odmianą Morinara.

Dolcetto: Odmiana uprawiana głównie we włoskim regionie – Piemoncie. Charakteryzuje się niskim poziomem kwasowości, dużą ilością taniny i intensywną barwą, przez co jest niejako przeciwstawieństwem odmiany Barbera. Aby uniknąć uzyskania wina mocno tanicznego, skórki szybko usuwa się z kadzi, zaraz po otrzymaniu odpowiedniej barwy wina. Powstają z niej wina bardzo finezyjne, łagodne, soczyste ze spotykanymi nutami migdałów, czarnych wiśni i pigwy. Przeważnie najlepsze są do konsumpcji w młodości. Ponieważ jest jedną z najszybciej dojrzewających odmian w Piemoncie to zasadzano ją na mniej korzystnych glebach niż inne. Obecnie poświęca się jej więcej atencji, między innymi z uwagi na skłonność do wytrącania dużej ilości osadu w trakcie leżakowania. Polecamy młode Dolcetto d’Alba lub d’Asti.

Dornfelder: szczep który idealnie nadaje się do starzenia w dębie. Daje ciężkie, ciemne i żwawe wina. Jest numerem trzy pod względem areału upraw w Niemczech.

Gaglioppo: stricte lokalny szczep wykorzystywany do produkcji Cirò – mocnego i słodkiego wina, z wyraźnym charakterem. Wyczuwalne nuty smoły. Występuje w Kalabrii.

Gamay: jego pełna nazwa brzmi: gamay noir à jus blanc. Jego sława spowodowana jest znanymi na całym świecie winami Beaujolais, które produkuje się w 100% z tej odmiany. Zazwyczaj daje wina świeże i lekkie charakteryzujące się nutami truskawek i pieprzu. Dziesięć Crus regionu Beaujolais wytwarza ciekawsze wina, od tych z Moulin-à-Vent czy Morgon mające mocniejszą budowę i potencjał starzenia po Régnié lub Chiroubles o lekkiej budowie. Ponad to występuje w centralnej Francji i nad górną Loarą gdzie daje orzeźwiające lekkie wina o aromatach czerwonych porzeczek. Dobre Gamay produkowane jest również w Szwajcarii; jakomon oszczepowe w okolicach Genewy lub w kupażu z Pinot w kantonach Vaud (Salvagnin) oraz Valais (Dôle).

Grenache: stosowane jest różne nazewnictwo; Granacha Tinta, Grenache Noir, Cannonau. Typowe cechy tej odmiany to wysoka zawartość alkoholu, mało tanin i ciemna barwa. Najczęściej występuje jako składnik mieszanki, przez co można powiedzieć, że daje wina od bardzo przeciętnych po wybitne, ale w odpowiednim akompaniamencie. Występuje w wielu miejscach świata. Na południu Hiszpanii w połączeniu z Tempranillo daje wina młode oraz rosé. W regionie Priorat, w połączeniu z Cabernet Sauvignon oraz Carineña pokazuje na co ją stać i tam produkowane wina są niesamowicie mocne, o wysokim poziomie taniny, mineralnym aromacie i purpurowej sukni. Jej uprawy spotykamy także w południowej Australii, południowych Włoszech oraz w Kalifornii. Jej drugim po Hiszpanii królestwem jest południowo-zachodnia Francja. Jeśli chodzi o wina wytrawne to Dolina Rodanu i Langwedocja wiele by bez niej straciły. W tym ostatnim regionie daje piękne i mocne wina w towarzystwie Syrah i Mourvèdre. W Dolinie Rodanu najczęściej jest łączona z Syrah, Mourvèdre, Carignan i Cinsault. Najczęściej spotykana jest w apelacjach Côtes de Rhône-Villages, Gigondas, Vacqueras i oczywiście Châteauneuf-du-Pape – odznacza się typową nutą białego pieprzu, lukrecją, anyżkiem i tak w zapachu jak i w smaku malinami. W pobliżu Pirenejów, w Roussillon wykorzystywana jest jako podstawa do tzw. vins doux naturels (win naturalnie słodkich) w apelacjach Banyuls oraz Maury. Charakterem zbliżone do Porto, ciężkie z aromatami rodzynek, fig i karmelu. Ostatnio omija się starzenie w beczkach (starając się dostosować je do młodszych konsumentów) co daje nam lżejsze o owocowym aromacie.

Grignolino: lokalny szczep wykorzystywany do produkcji przyzwoitej jakości win stołowych w Piemoncie.

Grolleau: odmiana spotykana głównie w Dolinie Loary, w Anjou wykorzystuje się ją do produkcji rosé. Charakteryzuje się niską zawartością alkoholu i wysoką kwasowością.

Kadarka (lub Gamza): uprawiane głównie na Węgrzech i Bułgarii. Dają wina proste i przyjemne do codziennego picia.

Kékfrankos: odmiana węgierska niemieckiej wersji Blaufränkisch. Produkuje się z niej proste, lekkie wina, w regionie Balatonfured-Csopak wykorzystywana do aromatycznych prostych win różowych.

Lagrein: Rzadko spotykana odmiana, uprawiana głównie w regionie Trydent, na północy Włoch. Charakteryzuje się winogronami o niskim poziomie taniny oraz głębokiej barwie. Produkuje się z niej różowe wina kretzer lub rosato. Natomiast wina ciemnoczerwone zwane są dunkel lub scuro. Najlepsze z nich dojrzewają kilka lat, dobrej jakości dunkel odznacza się wyrazistym owocowym smakiem, a porządne rosatojest aromatyczne i pełne.

Lambrusco: Odmiana pochodząca z Emilii-Romanii. Używana do produkcji prostych, lekkich i przyjemnych win musujących o aromatach owocowych z wybijającym się smakiem wiśni.

Lemberger: patrz: Blaufränkisch.

Limnio: szukać jej należy niemal ze świecą. Pochodzi z Greckiej wyspy Limnos. Charakteryzuje się nutami ziołowymi z których na pierwszy plan wybijają się liście laurowe i szałwia. Daje wina bardzo spokojne i łagodne.

Malbec: inne, spotykane nazwy w zależności o lokalizacji to: Auxerrois i Cot. Najczęściej spotykana jest w regionie południowego zachodu Francji (z wyróżnieniem apelacji Cahors) oraz w Argentynie. W tym pierwszym miejscu najczęściej kupażowane jest z Merlot. Daje wina pełne mocy, werwy i jędrności. Obecnie mocno wygładzone poprzez bardziej dojrzałe owoce i starzenie w beczce. W Argentynie natomiast często występuje jako wino monoszczepowe, bardzko skoncentrowane, z wyraźnymi aromatami konfitur wybijającymi się na przód. Dodatkowo wyczuwalne zapachy skóry, smoły oraz gorzkiej czekolady.

Mandelaria: odmiana lokalna, uprawiana w Grecji. Daje wina mocno taninowe i ciemne, najczęściej używana do kupażu. Jest podstawowym składnikiem kreteńskich win Peza oraz prostego Chevalier de Rhodes.

Mavrodaphne: Kolejna odmiana lokalna występująca w okolicach miasta Patras na Peloponezie. W tłumaczeniu dosłownym jej nazwa to „czarny laur”. Daje wina z głębokiej sukni. Poza bogatą, ciemną i wytrawną wersją produkuje się także wina słodkie, lekko wzmocnione, które dojrzewa przez kilka lat w beczkach ze starej dębiny, znane jako Achaia Class.

Mavrud: Lokalna, Bułgarska odmiana, spotykana w regionie Asenowgradu. Produkowane wina są taninowe i jędrne, choć także prymitywne jako efekt niedostatecznie dojrzałych owoców.

Melnik: w Polsce odmiana otoczona złą sławą z powodu niskiej jakości win marki Sophia. Uprawiana jest głównie w Bułgarii w pobliżu granicy z Grecją, gdzie daje wina pełne wigoru i mocne wina z wyczuwalną nutą pieprzową.

Merlot: Szlachetny szczep, łatwo adaptujący się do nowych warunków. W porównaniu do Cabernet Sauvignon, szybciej dojrzewające owoce Merlot są większe i mają grubszą skórkę; dają bardziej cieliste wina charakteryzujące się niższą kwasowością i mniejszą zawartością tanin. Europejska odmiana Marlot, bardzo popularna w Bordeaux i południowozachodniej Francji, używana jest do produkcji win szczepowych jak również jako składnik mieszanek. Najlepsze długowieczne bordoskie wina pochodzą z Saint – Emilion (świeże, łagodnie zbudowane, lekko garbnikowe) i Pomerol (mocny, owocowy rdzeń, z czasem zyskuje korzenny lub truflowy aromat). Merlot wytwarzane są również w niedużych ilościach w Hiszpanii gdzie mają na ogół prosty, soczysty styl. W Szwajcarii spotkać możemy najróżniejsze style – od bogatych i wyrafinowanych po zdecydowanie lekkie i rześkie. Natomiast najlepsze włoskie Merlot jest soczyste i bardzo aromatyczne. Szczep ten popularny jest także w krajach Nowego Świata – Kalifornii, Chile (charakterystyczne są ziołowe i korzenne nuty, aromat słodko – kwaśnych pomidorów, sosu sojowego czy ostrego pieprzu), Argentynie (wina o mniejszej kwasowości i  słodkim aromacie konfitur); w niewielkich ilościach Merlot uprawiany jest w Afryce Południowej (rześkie i sprężyste wina), Australii (przejrzyste i soczyste wina o średniej budowie) oraz Nowej Zelandii.

Molinara: odmiana głównie uprawiana we włoskim Veneto. W kupażach Valpolicella i Bardolino dodaje winom kwasowości, łączona z Corvina i Rondinella.

Montepulciano: odmiana ta uprawiana jest głównie w środkowych i południowych Włoszech; Abruzja, Marchia i Toskania. Może dawać wina wysokiej jakości jak Vino Nobile di Montepulciano. Charakteryzuje się niezbyt wysokim poziomem taniny i kwasów, dużą zawartością cukru. Zazwyczaj jest kupażowane z Sangiovese i przeznaczone najczęściej do spożycia jako młode.

Mourvèdre (lub Mataro czy Monastrell): Lubiąca słońce, ciemna, garbnikowa i bardzo aromatyczna odmiana znana także jako Mataro w Kalifornii i Argentynie oraz Monastrell w Hiszpanii, gdzie jest bardzo popularna. Jeden z najbardziej typowych szczepów dla wschodniego basenu Morza Śródziemnego. Daje wytrawne wina o dużej zawartości alkoholu i tanin oraz wysokiej kwasowości, które charakteryzują się oryginalnym aromatem mięsa i skóry, z delikatną nutą czarnej porzeczki bądź jeżyn.

Nebbiolo: Jeden z najlepszych włoskich szczepów, znany również pod nazwą Spanna i Chiavennasca. Odmiana uprawiana jest głównie w północnych Włoszech (szczególnie w Piemoncie), w innych krajach występuje bardzo rzadko. Nazwa ‚nebbiolo’ pochodzi od słowa nebbia (wł. – mgła), które symbolizuje późne zbiory (w przypadku tej winorośli, winobranie odbywa się na ogół pod koniec października). Wytwarza się z niego słynne wina jak np. , Barollo, Barbaresco czy Gattinara, Valtellina. Daje intensywne, mocno garbnikowe, aromatyczne wina o niezwykłym potencjale starzenia. Młode Nebiollo charakteryzuje się słodkim owocowym aromatem (wyczuwa się głównie śliwki, wiśnie i fiołki). W miarę starzenia wykształcają się w nim aromaty oleju, trufli i smoły. 

Négrette: Uprawiana głównie w południowo – zachodniej Francji odmiana dająca świeże, łagodne wina o aromacie czarnej porzeczki i pieprzu. Często szczep ten łączy się z odmianami z Bordeaux oraz czasami z Syrah.

Negroamaro: szczep występujący głównie w południowej części Włoch. W Apulii produkowane są wina czerwone i różowe. Odznaczają się wysoką zawartością alkoholu, aromaty korzenne są mocno wyczuwalne, do tego należy dodać jeszcze lekką gorycz (której notabene zawdzięczają swoją nazwę). Często są soczyste i żwawe. Zdarza się, że wykorzystywane są także do produkcji win w stylu amarone.

Nellucio: Popularny szczep uprawiany na Korsyce. Odmiana często uważana jest za drugą, obok Sciacarello, rdzenną winorośl pochodzącą z wyspy. W rzeczywistości są to toskańskie winogrona Sangiovese, które na Korsyce pojawiły się prawdopodobnie wraz z Genueńczykami (XVIII w.). Winorośl tę spotkać możemy głównie w północnej części wyspy (apelacja Patrimonio). Teren ten, jako jedyny na Korsyce, charakteryzuje się wapienną glebą. Odmiana daje dość dzikie, mocne w budowie, ciemnoczerwone wina (choć nie tak ciemne jak toskański szczep Sangiovese).

Nero d’Avola (lub Calaberse): Ten szczep przeżywa swoje odrodzenie na Sycylii. Wina z niższej półki często są lekkie i świeże z owocowymi posmakami. Całą swoją pełnię odkrywa przy bardziej dopieszczonych winach, które są wyrafinowane. Dojrzała czarna wiśnia i śliwka, mięsistość i wysoki poziom alkoholu to podstawowe wyróżniki. Wyczuwalne również aromaty czarnej ziemi i przypalanej skóry w starszych wersjach.

Periquita (lub Casteão): odmiana wykorzystywana niemal tylko i wyłącznie w Portugalii, służąca produkcji zwartych win, często występująca w kupażu z Cabernet Sauvignon.

Petit Verdot: szczep typowy dla regionu Bordeaux, a konkretnie Médoc. Dziś coraz częściej zastępuje się go innymi odmianami. Stosowany jest w kupażach z małym udziałem własnym jako uzupełnienie.

Pineau d’Aunis (lub Chenin Noir): uprawiany – w małych ilościach – głównie w Dolinie Loary; Anjou i Touraine. Stosowany w mieszankach z białymi szczepami w produkcji win różowych Cheverny i Coteaux du Vendômois.

Pinotage: to krzyżówka szczepu Cinsault oraz Pinot Noir. Uprawiany w Południowej Afryce (RPA). Wyprodukowane wina często mają potencjał do starzenia i mają wyczuwalne nuty owocowe (cytrusy). Daje wina mocno skoncentrowane, na pierwszy plan wychodzą nuty dymne, z jeżynami oraz aromatami ziemnymi.

Pinot Meunier: areał upraw tego szczepu jest naprawdę niewielki. Czasem jest spotykany w Niemczech lub Kalifornii. Głównie jednak kojarzony jest jako trzeci szczep z wykorzystywanych do produkcji Szampanów (zaraz po Pinot Noir oraz Chardonnay).

Pinot Noir: Grona tej odmiany kształtem przypominają sosnową szyszkę – stąd nazwa. Winorośl ta daje wina o bardzo zróżnicowanych stylach i jakości. Wzorcowe Pinot Noir o niezrównanym bukiecie, smaku i treści pochodzi z burgundzkiego Cote d’Or. W innych częściach Europy rezultaty nie są najlepsze. Wspaniałe wina produkowane z tego szczepu pochodzą także z Kalifornii. Charakteryzują się niewielką zawartością tanin, są pełne, słodkie i jedwabiste; w porównaniu do win burgundzkich – mniej wytrawne i ziemiste. Bardzo dobrej jakości Pinot Noir pochodzi z Nowej Zelandii i Oregonu. W tym przypadku gładka faktura i owocowa nuta równoważą kwasowość i ziołowy posmak wina. W Afryce Południowej powstają klarowne, słodkie wina Pinot Noir z delikatna pieprzową nutą.

Primitivo: odmiana z bardzo dużym potencjałem, zazwyczaj daje wielkie I rustykalne wina. Dziś coraz bardziej popularny ze względu na swoje genetyczne, bliskie pokrewieństwo z amerykańskim Zinfandel.

Rondinella: trzeci składnik zaraz po Corvina i Molinara włoskich win Valpolicella i Bardolino. Cieszy się powodzeniem wśród winiarzy ze względu na wysoką płodność oraz niski poziom zawartości cukru.

Sagrantino: typowo włoska odmiana winorośli, hodowana głównie w regionie Umbria. Daje pełne i mocne wina z wybijającymi się aromatami wiśni.

Saint-Laurent: Delikatna, owocowa odmiana dająca gęste, ciemne i bardzo aromatyczne wina. Uprawiany jest w Europie Wschodniej, jednak najlepsze wina pochodzą z Austri. Charakteryzują się wyrazistą kwasowością oraz małą zawartością tanin.

Sangiovese: Jeden z najpopularniejszych włoskich szczepów, znany również jako Sangioveto. Podstawowa odmiana regionu Chianti oraz środkowej części Włoch (Toskania, Umbria, Marche). W niewielkich ilościach monoszczepowe Sangiovese wytwarzane jest także w Kalifornii i Argentynie oraz sporadycznie w Australii. Wina z ciepłych roczników charakteryzują się wysoką kwasowością, którą producenci łagodzą mieszając tę odmianę z Canaiolo, Cabernet Sauvignon bądź z lokalna odmianą białych winogron. W czasie chłodniejszego lata późna odmiana tego szczepu rzadko dojrzewa całkowicie. Jest to winorośl pokrewna Morellino i Brunello. Charakterystyczny jest subtelny różany aromat z wyczuwalnymi nutami herbaty i oliwy. Sangiovese daje wina tak znane jak np.: Chianti Classico, Brunello do Montalcino czy Vino Nobile di Montepulciano.

Saperavi: szczep uprawiany głównie na terenach Gruzji. Dobrze łączy się z Cabernet Sauvignon, np. w Mołdawii. Wyprodukowane wina są mocno garbnikowe i charakteryzują się dużym potencjałem do starzenia.

Sciacarello: Jest to rdzenny szczep z okolic Ajaccio na Korsyce – najstarszego regionu winiarskiego tej wyspy. Odmiana ta uprawiana na granitowym podłożu daje lekkie, żywe wina czerwone i różowe o korzenno-ziołowych aromatach.

Spätburgunder: niemiecka nazwa Pinot Noir.

Syrah (lub Siraz): Wielka odmiana z północnej części Doliny Rodanu. Z biegiem czasu szczep ten staje sie popularny niemalże na całym świecie. Dwie oficjalnie występujące nazwy sugerują dwa zupełnie różne style prezentowane przez wyrazistego południowoaustralijskiego Shiraz oraz bardziej stonowanego francuskiego Syrah. W ciepłym klimacie powstają purpurowe, pełne, mocno garbnikowe wina, przeznaczone do długiego dojrzewania. Charakteryzują się wspaniałym aromatem dojrzałych owoców z delikatna pieprzową nutą. W  smaku zaś są bogatsze i słodsze od tych, które powstają z mniej dojrzałych winogron z chłodniejszego klimatu. Te drugie są również pełne uroku choć ich barwa nie jest aż tak intensywna. W smaku i zapachu wyczuwalna jest czerwona porzeczka, delikatna mięta i zielone oliwki.

Tannat: Odmiana używana do produkcji zwartych, bardzo mocno garbnikowych, ciemnoczerwonych win z południowo-zachodniej Francji (głównie w rejonie Madiran). Uprawy te winorośli spotkać możemy jeszcze w Urugwaju. Tannat miesza się na ogół z Cabernet Franc i Merlot, które łagodzą jego naturalną szorstkość i wzbogacają aromat.

Tempranillo: Wcześnie dojrzewający hiszpański szczep pochodzący z rejonu Rioja (Katalonia) znany także pod nazwą – Tinto Fino, Tinta Roriz, Ull de Lebre, Aragonez czy Tinta del Pais. Ta ciemna i bardzo aromatyczna winorośl daje wspaniałe, eleganckie wina o umiarkowanym poziomie kwasowości i tanin, które w beczce jeszcze bardziej łagodnieją. Charakterystyczny słodki, wiśniowy aromat zabarwiony jest delikatną waniliową nutą.  Odmiana ta ma krótki roczny okres wegetacyjny, jednak jest wrażliwa na choroby oraz upały. Szczep Tempranillo dobrze łączy się z Merlot oraz Cabernet Sauvignon.

Teroldego Rotaliano: Specyficzny szczep spotykany jedynie w Trydencie. Dobre wino powstałę z tej odmiany ma lekką budowę, wyczuwalny aromat jeżyn, czasem – delikatny niuns dziczyzny. To gęste i esencjonalne wino charakteryzuje się intensywną barwą, ostrą kwasowością oraz niewielką zawartością tanin. Wino ma duży potencjał dojrzewania.

Touriga Nacional: Odmiana uprawiana w portugalskich regionach Douro i Dão. Zazwyczaj używana jako jeden ze składników porto lub znakomitych win stołowych zawierających dużo tanin i alkoholu. Pojawiły się jego pierwsze plantacje w Alantejo. Charakterystycznym aromatem tej odmiany są fiołki i wyraźne nuty pieprzowe. Touriga Nacional jest nisko wydajna, jej skórki są cienkie, a owoce na kiści stosunkowo niewielkich rozmiarów. Daje wina mocno taniczne, nadaje struktury i koncentracji owoców. Najczęściej występuje w kupażu z Touriga Franca, gdzie odgrywa podobną rolę jak Cabernert Sauvignon w stosunku do Cabernet Franc. Od wielu lat z powodzeniem daje ciekawe wina w Australii oraz w inych miejscach na świecie. Nowym trendem jest produkcja win mono-szczepowych, które są naprawdę potężnymi winami, o solidnej budowie i mocnej koncentracji.

Touriga Franca: Portugalski szczep charakteryzujący się subtelnym, kwiatowym aromatem. W głównej mierze używany do produkcji porto.

Xynomavro: Bardzo popularna winorośl uprawiana w Grecji. W języku greckim nazwa tego szczepu oznacza „gorzko-czarny”. Niektóre wina otrzymywane z tej odmiany rzeczywiście mają zdecydowanie ciemną barwę, są mocno garbnikowe oraz dosyć ciężkie. W większości jednak spotkać możemy przyjemne wina o mocne budowie, niewielkiej zawartości tanin i wyczuwalnym smaku i zapachu wiśni.

Zinfandel: W Stanach znana jako Zin. Odmiana przez wiele lat uważana za szczep kalifornijski (jest uprawiana na praktycznie całym jej terenie), w istocie od XVII w. znana we Włoszech pod nazwą Primitivo. W niewielkich ilościach szczep ten uprawiany jest tez w Australii, Chile i Afryce Południowej. We włoskim regionie Apuli uchodzi za najważniejszą odmianę czerwonych winogron. Niektóre owoce tej nierówno dojrzewającej winorośli potrafią zawierać tak wysoki poziom cukru, że wino z nich wytwarzane może mieć nawet 16 – 17% alkoholu. Ta mocno owocowa odmiana daje bujne, kwasowe wina o smaku jagód i jeżyn, a czasami wyczuć w nim można metaliczny posmak. Ze szczepu tego produkuje się także wina białe i różowe.

Zweigelt: Najpopularniejszy szczep uprawiany w Austri, głównie w rejonie Burgenlandii i Neusiedlersee. Ta wcześnie dojrzewająca odmiana daje wina o orzeźwiającym owocowym smaku i aromacie.

*Równie często spotykanym określeniem szczepów czerwonych jest „szczep czarny”.