Informacje ogólne:

Z pozoru Alzacja wydaje się być stosunkowo prostym regionem w kwestii przyswajania wiedzy. Fakt, niewiele tu mniejszych pod-regionów i zawiłych systemów klasyfikacji. O tym dlaczego, będzie za chwilę.

Bez wątpliwości można stwierdzić, że Alzacja, wraz Niemcami i Austrią to kraina Rieslinga. I właśnie głównie w Alzacji, jest on produkowany w takiej formie, którą możnaby określić mianem wzorcowej (naszym zdaniem rzecz jasna).  W gruncie rzeczy to samo można powiedzieć o Gewurztraminerze czy też Pinot Gris. Są to trzy, najczęściej uprawiane szczepy winorośli w Alzacji, przy zdecydowanej przewadze tego pierwszego – Rieslinga. W małych ilościach, ale jednak wartych wspomnienia występuje tu także Muscat. Te cztery pierwsze (nie jedyne) szczepy to tzw. szczepy szlachetne, których używanie jest ściśle normowane przez prawo winiarskie. Sprowadza się to do tego, że tylko z nich można produkować wina sklasyfikowane jako grand cru.

Poza tymi wymienionymi wcześniej, w Alzacji spotkać możemy również Pinot Blanc występujący też pod nazwą Auxerrois. Kolejnym szczepem, który jest używany, choć nie daje rewelacyjnych wyników to Sylvaner. Winiarze ciągle pracują i być może najbliższe lata pokażą nowe oblicze tego szczepu.

W tym momencie oczywistym wydaje się, iż jest to kraina wina białego. Wytrawnego, słodkiego czy też musującego – ale białego. Ale… Winiarze podejmują się też uprawy odmiany czerwonej Pinot Noir trudnej w uprawie, bardzo wrażliwej na wszelkie czynniki zewnętrzne.

W ramach win alzackich wyróżniamy dodatkowo dwie specyficzne kategorie produkcji. Pierwsza z nich to Sélections de Grains Nobles (SGN): są to wina, które powstają ze zbiorów wyselekcjonowanych gron (tylko z odmian szlachetnych), które zostały dotknięte szlachetną pleśnią. Najczęściej są one nie tylko bardzo słodkie, ale również bardzo drogie. Najlepiej byłoby gdyby przed spożyciem poleżały kilka lat w piwnicy. Drugą kategorią jest Vendanges Tardives (VT); te już nie osiągają tak wysokich cen jak poprzednie, a VT na butelce oznacza wino wyprodukowane z winogron z późnych zbiorów. Odpowiednikiem VT najczęściej stosowanym w świecie win jest oznaczenie na etykiecie „Late Harvest”.

Alzacja składa się zasadniczo z dwóch departamentów (pod-regionów): Bas-Rhin oraz Haut-Rhin. Te nigdy na etykiecie nie występują, po prostu dzielą region na część północną i południową nad rzeką Ren. Warto wspomnieć, iż w tej pierwszej, północnej, powstają wina mniej finezyjne. Co zatem jest kluczem jeśli nie nazwa jakiegoś konkretnego regionu, użytego na etykiecie wina? Odpowiedź jest „prosta” – terroir. Poza rozmaitymi czynnikami różnicującymi terroir Alzacji, podstawowym, który niesie ze sobą bogactwo wariacji win alzackich to gleba. W Alzacji spotykamy prawdziwą różnorodność gleb, których rodzaje mają kolosalne znaczenie dla tego co my, konsumenci, na co dzień nazywamy winem. Gleby te różnicują jakoś parceli, na których uprawiana jest latorośl winna. Tak zatem jedne szczepy uwielbiają podłoże wapienno-żwirowe, które daje wina o wysokiej kwasowości, inne natomiast uprawiane na takiej glebie dają mizerne rezultaty. Niektórzy zwykli twierdzić, iż w Alzacji spotkać możemy wszystkie typy gleb, na których uprawia się winorośl.

Oto i lista 51 obszarów alzackich parceli, które zostały zaliczone do systemu Grand Crus: Steinklotz, Engelberg, Altenberg, Altenberg, Bruderthal, Kirchberg, Zotzenberg, Kastelberg, Wiebelsberg,  Moenchberg, Muenchberg, Winzenberg, Frankstein, Praelatenberg, Gloeckelberg Altenberg Kanzlerberg, Geisberg, Kirchberg, Osterberg, Rosacker, Froehn, Schoenenbourg, Sporen, Sonnenglanz, Mandelberg, Marckrain, Mambourg, Furstentum, Schlossberg, Wineck-Schlossberg Sommerberg, Florimont, Brand, Hengst, Steingrubler, Eichberg, Pfersigberg, Hatchbourg, Goldert, Steinert, Vorbourg, Zinnkoepflé, Pfingstberg, Spiegel, Kessler, Kitterlé, Saering, Ollwiller, Rangen Kaefferkopf.

Warto wspomnieć o sporze mający miejsce w tym regionie, a rozgrywającym się między tradycjonalistami a modernistami. Wszystko rozbija się o filozofię win alzackich, które raczej od zawsze były monoszczepowe, a teraz wprowadzane są nowe rozwiązania uwzględniające produkcję win kupażowanych (wieloszczepowych).

Podsumowując, Alzacja jest wspaniałym regionem, wartym zatrzymania się przy nim na dłużej, ale na naszym rynku wciąż mało konsumowanym i wykazującym brak pełnej reprezentacji regionu.

Apelacje: